Eksen /Selçuk Gültaşlı

Pink Floyd mu, Scorpions mu?
Tedrisatı İngilizce olan lisemizin koridorlarında hiçbir zaman İbrahim Tatlıses, Müzeyyen Senar, Sezen Aksu ya da Kahtalı Mıçı'nın az ya da çok 'bizden' olan seslerini duymadım. Arkadaşlarla hep ya rock ya country ya da soul dinlerdik, tabii İngilizce. Zannediyorum, ortaokul üçüncü sınıfta iken sınıfta Pink Floydçularla Scorpionsçular arasında bir mücadele başlamıştı. İngiliz rock grubu Pink Floyd, Roger Waters'ın muhteşem The Wall'u ile müthiş bir çıkış yakalayalı çok olmuş, Alman rock grubu Scorpions ise World Wide Live albümü ile listeleri alt üst etmeye başlamıştı.

Ben arkadaşlara fazla belli etmeden arada bir İbrahim Tatlıses ve Madonna dinlediğim için, çatışmanın asıl tarafları arasında değildim. Bu yüzden Pink Floydçularla Scorpionsçular arasında beni kazanmak için kıyasıya bir mücadele başlamıştı. Ben her iki tarafa da yakın durarak İbrahim Tatlıses ile Madonna dinlemeye devam ettim. Şimdi baktığımda Pink Floyd ile Scorpions taraftarları arasındaki mücadeleyi daha iyi anlıyorum. İlkokuldan sonra İngilizce öğrenen çocuklar mezkur dilin konuşulduğu kültüre açık hale geliyordu. Hepimiz İngilizce albümler dinliyor, Amerikan ya da İngiliz üniversitelerine gitmek istiyor, İngilizceyi ya iyi bir New York ya da Oxford aksanıyla konuşmak istiyorduk.

Cyrus Hamlin ve Christopher Rhinelander Robert, 1863'te Robert Koleji'ni kurduklarında kafalarındaki, hilafetin merkezi Pay-i Taht sakinlerini Hıristiyanlaştırmak değil; ama yeni nesli Batı kültürüne açık hale getirmekti. ABD dışında açılan en eski Amerikan eğitim kurumu olan Rober Kolejin ardından Harput'ta, Beyrut'ta ve onlarca Osmanlı şehrinde okullar açıldı. Bu okullardan mezun olan nesil, genelde kendi kültürüne yabancı ve kimi zaman da küçümseyici bir hayat anlayışına sahip oldu. Batılılaşma doğru bir adres olmakla birlikte, yerel kültüre gereken saygı gösterilmedi. Belki de bu yüzden söz konusu okullardan mezun olanlar her zaman önemli makamlara gelmelerine rağmen, sürekli halkın 'çekincesiyle' karşılaştılar.

Şimdi süreci tersine çevirmeye çalışan, Türk kültürünü belki yüzyıllar sonra rekabete açan bir hareket var. Alev Alatlı'nın "Türkçeyi İstanbul aksanıyla konuşmak için didinen, ağzı eğrilen, yutkunan ve yanlışlarını düzeltmem için gözlerime bakan Amerikalılar, Almanlar, Araplar görmek istiyorum." ütopik yalvarışı gerçeğe dönüşüyor. Fethullah Gülen, açılmasına önderlik ettiği okullarla, son üç yüzyıldır geri çekilen Türk kültürünü tekrar rekabete açıyor. Arnavut, Danimarkalı, Tacik, Pakistanlı, Malezyalı, Kamboçyalı çocuklar İstanbul aksanı ile Türkçe konuşmaya çalışıyorlar. Türk kültürüne açık hale geliyorlar.

Geçen ay Arnavutluk'taki Turgut Özal Türk Koleji'nde de ciddi bir tartışma vardı. Arnavut öğrenciler "Çelik'in 'Hercai'si mi yoksa Tarkan'ın 'Oynama Şıkıdım Şıkıdım'ını mı dinleyelim?" diye tartışıyorlardı. Yani "Pink Floyd mu, Scorpions mu?" tartışması farklı bir coğrafyada "Tarkan mı, Çelik mi?" tartışmasına dönüşmüştü. Nasıl mı?

Fetullah Gülen sayesinde.